Ruhumuz dünyaya geldiği anda saf, temiz ve bütündü. Delik deşik edildi sonra… Ağladığımızda meme vermedi annelerimiz, büyüdükçe sorduğumuz sorular cevapsız kaldı. Anlayamadık bizden daha önemli işlerinin neden hiç bitmediğini. Yalnız kaldık, sevgisiz kaldık, eksik kaldık.
Değerli olduğumuzu hissedemedik bir türlü. Daha da büyüdükçe ‘Sen yapamazsın’lar, ‘Sus sen anlamazsın’lar, ‘Dur sen karışma’lar girdi hayatımıza. Yıllar içinde iyice inandık asla yapamayacağımıza, hiçbir şeyden anlamadığımıza ve en önemlisi sevgiye asla layık olamayacağımıza…
Ruhumuz delik deşik!
En büyük eksiklik değerlilik hissi ve sevgiydi saf, temiz ruhumuzda… ‘Tam’ olduğunu hissetmek
