Aşk ve Kıskançlık

Ruhumuz dünyaya geldiği anda saf, temiz ve bütündü. Delik deşik edildi sonra… Ağladığımızda meme vermedi annelerimiz, büyüdükçe sorduğumuz sorular cevapsız kaldı. Anlayamadık bizden daha önemli işlerinin neden hiç bitmediğini. Yalnız kaldık, sevgisiz kaldık, eksik kaldık.

Değerli olduğumuzu hissedemedik bir türlü. Daha da büyüdükçe ‘Sen yapamazsın’lar, ‘Sus sen anlamazsın’lar, ‘Dur sen karışma’lar girdi hayatımıza. Yıllar içinde iyice inandık asla yapamayacağımıza, hiçbir şeyden anlamadığımıza ve en önemlisi sevgiye asla layık olamayacağımıza…

Ruhumuz delik deşik!

En büyük eksiklik değerlilik hissi ve sevgiydi saf, temiz ruhumuzda… ‘Tam’ olduğunu hissetmek

Enerjimizi Tüketen Kıskançlık

Kıskançlık

Aslında bütün dünya kıskanç da diyebiliriz. Doğduğumuz anda öyle bir dünyaya gözlerimizi açıyoruz ki hayatın kendisi bile rekabet üzerine kurulmuş.
Annesinin karnında kendisini dünyanın merkezi zannederek büyüyen bebek doğduktan bir süre sonra anlıyor ki aslında tek değil.Başkaları da var.Hatta öncelikle baba denilen bir varlık var ve annesinin sevgisine ortak.İlk çekişme ve kıskançlık burada başlıyor.Çocuk önce babasını annesinden ya da annesini babasından kıskanıyor