Bir Çöplüğe Bakar Öyküdür

Bir Çöplüğe Bakar Öyküdür
Zeyyat Selimoğlu

Babacığım çöplüğü göster bana, dedi çocuk.
Baba oğul anayolda yan yana yürüyorlardı; ana yoktu artık, ana geçmişten güzel bir anıydı, o kadar.
Babacığım bana söz vermiştin, dedi çocuk yemden çöplüğü gösterecektin bana.
Sağ yanlarında her türdün kısa bitki ve kır çiçeklerinin arasından açılmış toprak bir yol, öteye doğru uzanıyordu; ötenin daha da ötesine deniz olanca genişliğiyle yerleşmişti. Bütün çevre çamlarla, fundalıklarla, otlarla kaplıydı; çöp kamyonlarının gide gele açtığı toprak yol, buraya yabancıydı aslında, yerini şaşırmış, apışıp kalmış gibiydi: Bir vücude sonradan takılmış protez bir kol ya da bacak!
Peki, dedi adam, gidip görelim çöplüğü.
Bunu söylerken, oğluna neden hiçbir zaman "hayır" ya da "olmaz şimdi" diyemediğini düşündü, toprağa verilmiş anneyi anımsadı, eşini!
Toprak yolda ilerledikçe, sıcağı iyiden iyiye ağırlaştıran bir çöp kokusu, denizden gelmesi gereken serin havayı hiçe sayarak gittikçe kuvvetleniyor, baba oğulun yolunu görünmez bir ağ gibi kuşatıyordu. Bu konudaki ekşimiş yemek artıklarının, fare leşlerinin, bozulmuş sütlerin, dipleri yağlı, güneşte kalmış konserve kutularının, çürümüş domateslerin, ezik patlıcanların, cılklaşmış kabakların, kokuşmuş midyelerin havayı dolduran havayı boğan, havayı çökerten, çevreyi tehdit eden etkinliği elle tutulacak gibiydi.
Çöplüğe yaklaşıldıkça, gittikçe gerileyen Akdeniz kökenli bitkilerin güzel kokuları ile yarışı kazanacağı belli olan çöp kokularının çelişkisi kendini daha bir kanıtlıyor, çöpler ülkesinin bayrağı şu durgun havada bile dalgalanıyordu: Dalga dalga geliyordu kokuları.
Baba oğul, çöp denizine inen çöp uçurumunun başına kadar ilerleyip, durdular. Yukarıdan aşağıya neredeyse dimdik inen bu garip, bu korku ve tiksinti uyandıran dünyayı gözden geçirdiler. Çocuk iyice sokuldu babasının yanma, babasının yanıbaşında duymak istedi, tutunacak bir yer aradı, babasının bacağına tutundu.
Çöple dünyası, yeryüzünde bir ölüler dünyasıydı aslında: Eskiden bir değer taşımış, ama artık işe yaramaz ne varsa burada toplanmış, ortada kalmış cenazelerinin kaldırılmasını bekliyor gibiydiler. Son sözlerini söylerken ağızlan açık kalmış tabam ayrık partal kunduralar, eskiden onurla nice başı güneşten korumuş, şimdi yamru yumru, ezik büzük, kişiliğini yitirmiş, utanç içinde şapkalar, eskiden pırıl pırıl şarap kadehlerine şarap sunmuş, şimdi kulpları kırık, ağızlan dökük, devrilip kalmış sürahiler, eskiden bardık mı şişe mi olduklan anlaşılamayan cam parçalan, günlerce eksilen, yıpranan, yoksullaşan, şimdi sadece sapları kalmış süpürgeler, eskiden kim bilir hangi güzel kadının elinde bir incelik simgesi gibi yer almış, şimdi bir kenara atılmış, yüzüne bakılmaz pırtık bir şemsiye: Denize doğru inen bir çöpler mahşerinden görüntüler...
Baba oğul bu ölüler dünyasını gözden geçirip de geriye dönecekleri sırada, çocuk, babasını pantolonundan çekeleyip öbür eliyle çöplükte bir yeri gösterdi.
Baba, şuna bak, şuna bak!
Baba, çocuğun gösterdiği yana çevirdi bakışlarım merakla, ama merakını ayakta tutacak bir şey göremedi.
Ne var?
Şurada bir şey kımıldadı, kımıldayan bir şey var orada.
Nerede oğlum? Ne var orada kımıldayan?
Şemsiyeyle kunduranın yakınında baba... İşte... Sarı bir kedi var orada, bir kedi, işte kımıldıyor.
Adam gözlerini kısarak daha bir dikkatli baktı çocuğun gösterdiği yere; gerçekten, mahşerin tam ortalarında bir yerde, aşağıya doğru dikine inen çöp uçurumunun ufacık bir sahanlık yaptığı yerde küçücük bir kedi vardı. Çocuk, kedilere seslendiği gibi seslenince, kedi duyduğu sesten etkilenip başını yukarıya doğru çevirdi, sesin geldiği yöne dikti bakışlarını, yalvaran gözlerle baktı, öyle bakarken miyavladı: "Dardayım, kurtarın beni!"
Baba, kediyi kurtar, babacığım kurtar o kediyi!
Oraya nasıl ineriz yavrum? Kedinin durduğu yer çok aşağıda.
Neden inmiş oraya?
Yiyecek bir şey bulmak için herhalde, boyundan büyük bir işe kalkmış.
Babasız kalmış bir kedi, baba! Yapayalnız bir kedi!
Çöplerin içindeki kedi, çocuğun ne dediğini anlamış gibi yeniden baktı yukarıya, yeniden bir miyavladı: "dardayım, kurtarın beni!"
Kurtar o kediyi baba!
Oraya ulaşmak çok zor oğlum, baksana nerede duruyor kedi.
Babası olsaydı yalnız kalmazdı o kedi, kurtar kediyi babacığım.
Adam yitirdiği eşini anımsadı yeniden, oğluna hiçbir zaman "hayır" ya da "olmaz şimdi" diyemediğini düşündü.
Babacığım, n'olursun.
Adam ileriye doğru bir adım attı, durdu, düşündü, vazgeçecek gibi oldu, yeniden toparlandı, yeniden baktı uçurumdan aşağı, dapdaracık yerde kalmış kediyi yeniden gördü, gülümsedi, kedice seslendiği kedi dönüp yukarıya baktı, göz göze geldiler, kedi miyavladı: "Dardayım, kurtarın beni!"
Adam kararım verince, dönüp oğluna gülümsedi.
Onu alıp sana getireceğim.
Babacığım... aslan babam! diye bağırdı çocuk kendini tutamayıp.
Baba, üzerinde durduğu düzlükten çöp mahşerinin uçurumuna doğru ilk adımım attı dikkat kesilerek, ayağıyla yeri yoklayarak. Çocuk korkuyla soluğunu tuttu, için için de sevindi kedi kurtulacak diye. Baba bir iki engebeyi aştı aşağıya doğru, ama kedi henüz uzakta, derinlik üzerindeydi. Kediye doğru yeni bir adım deneyen adam, bir an, ayağının altındaki dünyanın kayar gibi olduğunu, ayağımın altmdan bir şeylerin eksildiğini, üzerine bastığı sağlam sandığı dünya parçasının çöktüğünü ayağını boşlukta bıraktığını algıladığında iş işten geçmişti. Ondan soması hızla gelişti, adam, öne doğru kapaklandığım, kollarının bir işe yaramadığım, çevresindeki çöp mahşerinin tersyüz olduğunu, yuvarlana yüvarlana aşağılara doğru indiğini, acıyan dizlerinin, dirseklerinin, ellerinin sızısını beraberinde taşıyarak, kedinin yanından geçip denize doğru indiğini gördü, arkasından yükselen çığlığı duydu.
Babasından ses alamayan çocuğun ikinci çığlığı çöp uçurumunun doruğundan dört bir yana yayıldı. Önce uçuruma doğru atılmak istedi çocuk, sonra korkuyla geriledi, sonra korkuyla geriye döndü, toprak yolda ters yüzüne koşmaya başladı. Öyle, gerilere doğru, babasıyla geldikleri yoldan şimdi tek başına geriye doğru "babacığım, babacığım.." diye bağırarak koşarken, toprak yolun her iki yanındaki çamlar, bodur meşeler, kocayemiş fidanları, bilinmez kır çiçekleri, otlar bitkiler hayretle bakakaldılar toprak yolda ağlayarak, babasını çağırarak koşan çocuğa. Şimdiye dek. şu yoldan ağlayarak geçen bir çocuk görmediklerini düşündüler, içlerine bir burukluk çöküp oturdu.
Gözyaşları yanaklarından süzülen çocuk, toprak yoldan anayola çıktı, aşağılara, yerleşim merkezine doğru koşmayı sürdürerek uzaklaştı, anayolun eğri yapan yerinde, yalnız başına gözden yitti, yok oldu, yalnız ağaçların, bitkilerin duyduğu sesi kaldı ileride: "Babamı kurtarın, babamı kurtarın!"
Bu öykü böyle bitmemeli, böyle bitmesine izin vermemeli hayır! Baba, uğradığı kazayı atlatsın, vücudunda sıyrıklar, yaralar berelerle bir süre sonra dönebilsin evine, oğul babasına, baba oğluna kavuşsun: Kavuşacaklardır.
Küçük kediye gelince, kediler becerikli hayvanlardır, beceriyle donanmış küçük kedi, dört bir yanından kuşatılmış gibi göründüğü o sıkıntılı yerden kurtulmanın yolunu bulabilsin: Bulacaktır.
Koro: Ölmüş nesnelerin mezarıdır bir çöplük o çöplükten yükselen en ince bir ses bile öyküye konu olur, cana gelir mezarlık.